Praca z rodzicami w ramach coachingu rodzicielskiego opiera się na metodzie „opór bez przemocy” (z ang. „NVR” – „Non-violent Resistance”). Jej twórca, profesor Haim Omer, psychoterapeuta i wykładowca izraelski, przy jej tworzeniu wzorował się na filozofii ruchów społecznych, mających na celu wyrównanie dostępu do dóbr, a tym samym dążenie do sprawiedliwości społecznej, jednak bez jakiegokolwiek używania przemocy. Prekursorami tej filozofii byli Martin Luter King, Mahatma Gandhi, Henry David Thoreau.
Obserwowany kryzys autorytetu rodzicielskiego, będący skutkiem przemian psychospołecznych ostatnich kilku dziesięcioleci, stymulował Haima Omera do opracowania własnej metody, nazywanej przez niego „Nowym autorytetem”. W swojej praktyce zawodowej wielokrotnie bowiem obcował ze złożonymi problemami młodzieży, na czele z agresją i autoagresją, uzależnieniami i innymi zaburzeniami (w efekcie skutkującymi występowaniem agresji w domach rodzinnych). Metoda „Nowego autorytetu” za cel stawia sobie wzmocnienie osłabionych w rodzinie więzi (szczególnie pomiędzy dzieckiem a rodzicami), ale też zbudowanie silnej, wyrazistej rodzicielskiej obecności w życiu dziecka.
Rodzicielstwo jest niewątpliwe życiową przygodą oraz ogromną szansą na rozwój człowieka, ale też wielkim wyzwaniem, zwłaszcza zważywszy na trudne warunki jego sprawowania w czasach, w których przyszło nam żyć. Bardzo często jako rodzice z jednej strony „przekraczamy” pokoleniowo rodzicielstwo naszych rodziców, dając dzieciom, ich potrzebom uważność, jakiej sami nie mieliśmy ze strony dorosłych jako dzieci. Z drugiej miewamy duże trudności w określeniu i egzekwowaniu granic, tak potrzebnych dziecku do poczucia stabilności i prawidłowego rozwoju. Rodzicielstwo naszych czasów przeżywa pewien kryzys – rodzicom brak ufności w swoje kompetencje, co może owocować częstszym doznawaniem poczucia bezsilności i, co najbardziej destrukcyjne, powstrzymywaniem się w permanentnej bezradności od jakichkolwiek działań w rodzicielstwie.
Coaching rodzicielski, jak każdy coaching, jest interaktywnym procesem rozwoju Klienta (w tym wypadku Rodzica), dzięki któremu Rodzic może ustalić konkretne cele w rodzicielstwie, zoptymalizować swoje działania, podejmować trafniejsze decyzje i pełniej korzystać ze swoich naturalnych umiejętności. Coaching jako proces ma przede wszystkim na celu wzmocnić Rodzica, a także stymulować go do samodzielnego wprowadzania zamierzonej zmiany w oparciu o własne doświadczenia, odkrycia, wnioski i zasoby.
Praca w coachingu jest zorientowana na teraźniejszość i przyszłość – wspiera Rodzica w przekraczaniu ograniczeń, wychodzeniu z rodzicielskich impasów, pomaga zadbać o właściwą strefę komfortu własnego. Inspiruje go do lepszego poznania samego siebie, rozbudowania poczucia własnej wartości i znalezienia tak niezbędnej równowagi pomiędzy pełnieniem roli Rodzica a wypełnianiem innych ważnych ról społecznych (współmałżonka/partnera, pracownika, dorosłego dziecka swoich rodziców, przyjaciela).
Spotkania w gabinecie Psychoterapii Praktycznej, prowadzone przez jednego psychoterapeutę, przeznaczone są dla obojga Rodziców, jednak mogą również realizować się z jednym z Rodziców. Trwają 60 minut i odbywają się najczęściej z częstotliwością co 2 tygodnie (chyba że indywidualne ustalenia z Klientem stanowią inaczej).